[Το παρακάτω ποίημα ανήκει σ’ ένα καινούριο φίλο, το Gianni Rostar…Μου το εμπιστεύτηκε κι όταν το διάβασα, μου άρεσε τόσο πολύ, που επιθυμία μου μεγάλη ήταν να το δημοσιεύσω. Ο Rostar μου έκανε την τιμή! Rostar σ’ ευχαριστώ!!!]
Αυτό το φως των αστεριών που πέφτει σα βροχή
Τονίζει στο τραγούδι του την έσχατη απουσία
Νύχτα ψυχρή και βύθισε μαχαίρι στη ψυχή
Ποτέ η πληγή του έρωτα δεν παίρνει αναισθησία …
~~~
Παράξενα που ακούγεται αυτή η μουσική
Κι αυτό το φως της έπαρσης στη ξαφνική μου ελπίδα
Σημαίνει κάποιο πέρασμα σε χώρα μαγική
Χαμένη στους ορίζοντες που αγνοεί η πυξίδα …
~~~
Αισθάνομαι σταλαγματιά σ’ ενός χορού ροή
Στον καταρράχτη που ‘ζωσε τ’ αγγελικό κορμί σου
Ν’ απλώνομαι στο χρόνο σαν τη πέμπτη εποχή
Σα θαύμα που γεννήθηκε στη μνήμη απ’ το φιλί σου …
~~~
Στα μάτια σου ένας ψίθυρος θολά ιερουργεί
Σημαία σου μιαν άνοιξη ανάπηρη από Μάη
Μια λέξη απ’ τα χείλη σου το μέλλον καταργεί
Κι η μέρα μου για χάρη σου στο παρελθόν κυλάει …
~~~
Σε ποιον αλήτη άνεμο κρύβεσαι να σε βρω ;…
Με ποια πουλιά πετάς μαζί στο λάγνο ουρανό σου ;…
Στη ρίζα ποιας σου πυρκαγιάς μπορώ να βρω νερό ;…
Να ξεδιψάσει η θύμηση απ’ το σώμα το γυμνό σου !…
~~~
Της έλλειψής σου αίσθηση της μοναξιάς φωτιά
Έλα κι απόψε κάψε με κι ανάστησέ με πάλι
Είμαι βαρκούλα που ‘μεινε δεμένη στη στεριά
Αιχμάλωτη μες της φυγής σου τ’ άνυδρο ακρογιάλι …
~~~
Αυτό το φως των αστεριών που πέφτει σα βροχή
Αφήνει στο πεντάγραμμο την Ιερή σου νότα
Η ανταύγεια σου μέσα σε κάθε ποίημα αντηχεί
Βασίλισσα εσύ! ως ίπτασαι στων άστρων σου φώτα …
Αστροφεγγιά 
Ένα -εκ βαθέων- πολύ μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !…
Για την επιμέλεια της δημοσίευσης, την επιλογή της εκπάγλου ωραιότητος μουσικής επένδυσης
και περισσότερο απ’ όλα για τον αποφασιστικής σημασίας ρόλο σου και επιμονή σου στην δημοσίευση,
γνωρίζοντας καλά ότι σπάνια, βγαίνουν στο φως γραπτά μου, από άρνηση δική μου… Εσύ μ’ έπεισες!
Gianni Rostar
Rostar, εγώ ΣΕ ευχαριστώ για την παραχώρηση…!
Χαίρομαι ιδιαίτερα που ένα τέτοιο υπέροχο ποίημα «στολίζει» το blog μου…!
Εύχομαι να πάρεις σύντομα την απόφαση ….(ξέρεις εσύ! 😉 )
Πολύ όμορφο το ποίημα αυτό…
Περιγράφει με τόση ζωντάνια και ευγένεια το συναίσθημα του έρωτα…
Συγχαρητήρια στον δημιουργό του!
Αν και δεν τον ξέρω, παίρνω το θάρρος να του συστήσω , να βγάλει κι άλλα γραπτά του στο φως.
Ερατώ, Καλημέρα!
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια σχετικά με το ποίημά μου που, αν η καλή μας Αστροφεγγιά δεν επέμενε τόσο, δεν θα έβγαινε στην επιφάνεια!
Η δική σου προτροπή είναι ακόμη μια παρότρυνση που θα πάρω επίσης σοβαρά
Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
Gianni Rostar 🙂
Ερατώ μου χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα και θα ενώσω την δική μου επιθυμία και προτροπή με τη δική σου, ώστε ο νέος αυτός φίλος να κάνει το βήμα… (που είναι εύκολο μάλιστα) και να βγάλει στο φως τα δημιουργήματά του! 😉
Όπως βλέπεις Rostar τα περιθώρια στενεύουν για την όποια ανασφάλεια και συστολή διαθέτεις… 😆
Ήδη απέκτησες κοινό και θαυμάστριες, οπότε πρέπει και να τους ικανοποιήσεις!
Δεν σε παίρνει κι αλλιώς!
καλησπέρα
Κάβειρε, φίλε μου, πού χάθηκες? Χαίρομαι τόσο που σε βλέπω ξανά! 😀
για …ανασφαλής ο Rostar…δεν θα το έλεγα.
συνεσταλμένος, σίγουρα είναι.
τον γνωρίζω 4 δεκαετίες τώρα.
φίλος καλός και ακριβός.
Πνευματικός αδελφός θα έλεγα.
για ποιά τυχερή άραγε γράφτηκε το ποίημα του Rostar;
Odetomann…σαν φίλος του Rostar, σαφώς τον ξέρεις καλύτερα….
Εγώ σχεδόν καθόλου…το ταλέντο και το χάρισμά του όμως είναι ολοφάνερο (κι είμαι σίγουρη γι αυτό που λέω και δεν κρίνω από το μικρό αυτό δείγμα)
Αλλά σαν φίλος του επίσης…δεν κάνεις και σωστά τη δουλειά σου αφού δεν τον έχεις πείσει ακόμα να εκδοθεί! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Καλωσόρισες στο blog μου και σ΄ευχαριστώ πολύ! 🙂
Στο ερώτημα αυτό δεν έχω να απαντήσω…και να ήξερα δεν θα το έκανα! 😉
Δεν θέλει να εκδοθεί, αλλά ποτέ του δεν φοβήθηκε να εκτεθεί: να λέει αυτό που νιώθει.
Πολύ σημαντικό αυτό.
και πολύ ζωηφόρο για αυτούς που τον γνωρίζουν.
Καλώς σας βρήκα όλους σας.
να… «εκδοθώ» ???….
θα μας παρεξηγήσουν αστροφεγγιά μου! προσοχή λιγάκι στα ρήματα…
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
😉
odetomann καλώς μ;ας ήρθες!
θέλω να κάνεις μια βολτούλα και στο κρυστάλλινο πλοίο που φέρνει βόλτες κάπου πιο πάνω!
για θυμήσου όταν λανσάραμε τους Doors, πως μας αντιμετώπιζαν !…
leave a comment please!…
Πολύ καλό να εκφράζεται κανείς ελεύθερα κι όπως νοιώθει….
Ευκαιρία να γνωριστούμε λοιπόν όλοι μας, όσο είναι δυνατόν βέβαια μέσα απ’ εδώ!
Odetomann το blog μου είναι στη διάθεσή σου….μπορείς να περιηγηθείς όπου θες!
(τα τέρατα τα έχω κρύψει! 😆 😆 😆 )
Rostar πλάκα έκανα, αλλά οκ την παίρνω πίσω! 🙂
να μην εκδοθείς Rostar: να παραμείνεις «μυστικό» αυτών που σε ξέρουν.
Rostar φίλε μου, καλά έκανες και καλωσόρισες το φίλο σου, αλλά μην του υποδεικνύεις και που θα πάει….
Είπαμε υπάρχει ελευθερία εδώ μέσα…ούτε και θέλω να εκτελέσεις εσύ χρέη θαλαμηπόλου! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Πως μπορώ να σας αφιερώσω ένα τραγούδι ;
links από youtube μπαίνουν εδώ;
Ααααααα Odetomann είσαι από τους φίλους εκείνους που τους καλούν σε γάμους και εύχονται «και του χρόνου»? χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Ναι μπορούν να μπουν …..
όχιιιι! λες να μην κατάλαβα ότι έκανες πλακίτσα;…
αν δεν απαντούσα, θα ήταν σαν να μην είχε γίνει… 🙂
αν, πάλι, την πάρεις πίσω, είναι κρίμα…
το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό πράγμα για να το προσπερνάμε
χωρίς ν’ αντιλαμβανόμαστε την αξία του….
έτσι, λοιπόν, και δεν ανακαλέσεις την… ανάκληση (χαχαχαχαχαχαχα)
θα θυμώσω πολύ !… χαχαχαχαχαχαχαχαχα!
😉
Δεν την ανακαλώ……πότε λοιπόν θα έχουμε την χαρά να δούμε και δημοσιευμένα έργα σου?
(το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι! 😉 )
Odetomann, ευχαριστώ πολύ για το clipάκι…!
Να με συγχωρήσεις που δεν το γνώριζα, αλλά ακούγεται ευχάριστα! 🙂
Ε… είναι ο ειδικός στην Ελλάδα, περί των KINKS !…
Όσο για την…ΜΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ,,,
το ύφος φέρνει λιγάκι προς απειλή κι εκβιασμό (χαχαχαχαχαχαχαχαχα!..)
λέω εγώ τώρα…;
είναι παρα πολλοί αυτοί που Δεν το γνωρίζουν.
Εμένα όμως, μου έχει στιγματίσει τη ζωή μου.
Να είσαι καλά.
Λυπάμαι δεν έχω ιδέα ποιοι είναι οι KINKS…..! 😦
Όχι Rostar δεν είναι καμιά απειλή αυτή…απλά αλλαγή πλεύσης! 🙂
Καλά έκανες και τους έφερες εδώ, Odetomman…η μουσική είναι πάντα ευπρόσδεκτη! 🙂
ζούμε για να μαθαίνουμε παίδες.
πέτρα που κυλάει, χορτάρι δεν πιάνει.
οι Kinks, από μια άποψη, είναι το μεγαλύτερο αγγλικό γκρούπ της δεκαετίας του 60.
Βόρειο Λονδίνο, οπαδοί της Arsenal.
odetomann.
έχει να κάνει με τον Τόμας Μανν.
Γηράσκων αεί διδασκόμενος λέει μια γνωστή ρήση…και το ευχάριστο είναι πως μαθαίνουμε πάντα κάτι! 😉
Ούτε αυτόν ξέρω! 😦
Walk out, into the room
There are ghosts dancing with you
No worry, they know the tune
Bright night, no moon
There’s a wolf under the bed
Hiding head, behind a curtain
Unjust right, in a violent heaven
Lights out
Lying down under the stairs
Hearing noise, that isn’t there
A forgotten, nameless action
Silence, come undone
Walk on, skeleton
Blood and tear, don’t know your name
Insincere, photograph made
Take away, oh quietly refrain
No pulse dying art
Behold your frozen heart
No pulse dying art
Behold your frozen heart
Υπέροχο τραγούδι, πολύ γλυκιά φωνή! 🙂
Ευχαριστώ πολύ!
είσαι πολύ διεισδυτική αστροφεγγιά.
χαίρομαι.
Καλό βράδυ δε όλους σας για σήμερα.
Καλό σου βράδυ, Odetomann…!
Σ΄ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και τα δώρα που μας έφερες! 🙂
εγώ πρέπει να σας ευχαριστήσω.
για αυτή τη γωνιά και για την προσοχή σας.
see you soon
The white ducks fly on past the sun,
Their wings flash silver at the moon.
While waters rush down the mountain tongue
My organs play a circus tune.
I dance to the wonder of your feet
And sing to the joy of your knees.
The cold white dress on the mountain breast
Paints the frozen trees.
The maple plants patterns in the sky
Its leaves to kiss the wind
While scores of glittering bugs and flies
Dance polkas on her limbs.
I whistle symphonies of your face
And laugh for your hair so fine.
In startled greens of playground grass
A child jumps rope to rhyme.
Reeds and brass, the marching drums
Make a joyous sound
Trees bend low with nuts and plums
Then fall to find the ground.
I hunger for your porpoise mouth
And stand erect for love.
The sun burns up the winter sky
And all the earth is love.
‘Οχι πως θα διαμαρτυρηθώ για τα τραγούδια….αλλά ας μην ξεχάσουμε πως στη συγκεκριμένη γωνιά αυτού του blog…σ’ αυτό το μικρό ποστ…τιμάμε την «Βασίλισσα των ‘Αστρων»!
Ένα υπέροχο ποίημα!
Αλλά βέβαια η μουσική πάει και ταιριάζει παντού! 😉
Και πάλι ευχαριστώ!
Ολα τα τραγούδια που έβαλα, Βασίλισσες των Αστρων τιμούν.
Είναι, στην ουσία, ένα soundtrack για το ποίημα του φίλου μου, του Rostar.
Odetomann, σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά…και θα επαναλάβω ό,τι είπα :
«¨Η μουσική πάει και ταιριάζει παντού».
Αλλά νομίζω, πως με τη σύμφωνη γνώμη και του δημιουργού του ποιήματος, το soundtrack έχει επιλεχτεί:
Το «Missing» του Παπαθανασίου…. Νομίζω πως ταιριάζει σαν γάντι! 😉
ακριβώς! σαν γάντι!… 🙂
δεν το αλλάζω με τίποτα!
Δεύτερη ψήφος εμπιστοσύνης για το τραγούδι, οπότε κλείδωσε! 😉