Κλειστά τα παντζούρια για να εμποδίσουν το φως του ήλιου να εισχωρήσει στο δωμάτιο…κανένα άλλο τεχνητό φως παρά μόνο η λάμψη της τηλεόρασης…μια άνετη θέση στον καναπέ…ένα μεγάλο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό…ένα σακουλάκι με φυστίκια αράπικα, ξέρεις εκείνα με το τσόφλι, όχι τ΄ άλλα τα αλατισμένα…και έτοιμο το σκηνικό με την κατάλληλη ατμόσφαιρα.
Πατάω play και φύγαμε….
Κάπως έτσι εξελίχθηκε το Σαββατοκύριακό μου. Δυό νέες ταινίες, μια για κάθε μέρα, ικανές να με ταξιδέψουν σ΄ένα άλλον κόσμο…φανταστικό, αλλά πού ξέρεις μπορεί και αληθινό σε λίγα χρόνια από τώρα.
1) Τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος αναπάντεχα ανακαλύπτει πως η κάθε απόφαση στη ζωή του και η κάθε του σκέψη, δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης προσωπικής επιλογής και βούλησης, αλλά προκαθορισμένη και προαποφασισμένη από κάποιον άλλον…κάποιο «ρυθμιστή»? Πώς αντιδράει ένας άνθρωπος όταν αισθάνεται πως είναι στη ουσία μαριονέτα και όχι σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής στο δικό του έργο?
Την απάντηση θα τη δείτε στην ταινία «The adjustment Bureau» (ελλην. τίτλος: Οι ρυθμιστές).
2) Ποιος θα έλεγε όχι σ΄ένα «μαγικό» χάπι που απελευθερώνει το μυαλό του και το κάνει να αποδίδει με το 100% των δυνατοτήτων του? Εκτινάζει την ευφυία του στα ύψη και από τα «χαμηλά» τον κάνει μεγάλο και τρανό? Πάντως δεν αρνήθηκε αυτήν την πρόκληση ένας αποτυχημένος συγγραφέας. Όταν του δόθηκε η ευκαιρία κι από το πουθενά το χάπι αυτό έπεσε στα χέρια του, την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο…Τι γίνεται όμως όταν κινδυνεύει η ζωή του από άλλους που θέλουν το μυστικό του χάπι? Η συνέχεια επί της οθόνης στην ταινία «Limitless» (ελλην. τίτλος: Απολύτη ευφυία).
Πολύ καλές και οι δυο ταινίες με έντονη δράση, περιπέτεια και τρέξιμο…Χαχαχα, μιλάμε για πολύ τρέξιμο..αν ήσουν εσύ ο πρωταγωνιστής θα έχανες σίγουρα 2-3 κιλάκια! Η δεύτερη μου άρεσε λίγο περισσότερο αλλά στο σύνολό τους, μου πρόσφεραν ένα ευχάριστο διήμερο και επίσης μου έδωσαν το κίνητρο να κάνω ορισμένες σκέψεις.
Σκέψεις όχι πρωτότυπες, όχι καινούριες…σκέψεις που ανακυκλώνονται συχνά στο μυαλό και βγαίνουν στην επιφάνεια κάθε φορά που βρίσκουν δίοδο. Ο άνθρωπος θέλει να είναι ελεύθερος. επιζητά την ελευθερία του και αγωνίζεται γι αυτήν. Και δεν μιλάμε μόνο για τη σωματική του, προσωπική του ελευθερία…μα να μπορεί προπαντώς να σκέφτεται ελεύθερα, να έχει βούληση και επιλογές. Να μην είναι υποχείριο κανενός.
Παράλληλα ο άνθρωπος έχει δυνατότητες -και για κάτι κακό- και για κάτι μεγαλειώδες. Αν αναλογιστούμε πως χρησιμοποιούμε μόνο το 20% του νου μας φανταστείτε πού μπορούμε να φτάσουμε αν η «μηχανή» αυτή δουλέψει στο φουλ…Κι αν κάποιος ισχυριστεί πως μια μηχανή στο φουλ κινδυνεύει και να καεί…εεεε ένας έξυπνος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την πιθανότητα και θα φρόντιζε να αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο? 😉
Δεν ξέρω με τι τραγούδι να κλείσω αυτό το ποστ…οπότε μην ταραχτείτε που επιλέγω ένα επίσης αγαπημένο του Sting….Βλέπω από την μπαλκονόπορτά μου την βροχή που πέφτει και απλά το θυμήθηκα….! 
Αστροφεγγιά 
Την πρώτη δεν την έχω δει αλλά σίγουρα με ενδιαφέρει το θέμα της.
Τη δεύτερη την είδα πρόσφατα και είναι εξαιρετική.
Πολύ καλό σενάριο και υπέροχες ερμηνείες.
If I had that pill, I wouldn’t think twice! 🙂
Και ποιος δεν θα ήθελε να ‘εκμεταλλευτεί’ και το τελευταίο % του μυαλού του;
Τη συνιστώ (επίσης) ανεπιφύλακτα σε όσους δεν την έχουν δει.
Φιλιά πολλά!
Το θέμα της πρώτης ταινίας είναι καλό…αλλά κάπου χωλαίνει…φαντάσου πως ακόμα και οι «ρυθμιστές» υποτάσσονται στο απρόβλεπτο ή σε κάτι ανώτερο από τους ίδιους…Ο άνθρωπος είναι ο επαναστάτης δεν θέλει κανένα πάνω από το κεφάλι του να τον ελέγχει κι αυτό εν μέρει είναι καλό…
Συγκριτικά…η δεύτερη ταινία μου άρεσε περισσότερο…ειδικά το τέλος της είναι πανέξυπνο! 😉
Φαντάζομαι θα συμφωνείς….
Φιλιά πολλά, νεράϊδα μου! 🙂
Απόλυτα. 🙂
Δεν το φανταζόμουν αν σκεφτείς το πως ξεκίνησε…ποια ήταν η πρώτη σκηνή! Μπράβο…πολύ καλό σενάριο! 🙂
[Δεν θέλω να αποκαλύψω περισσότερα για να μην κάψω την ταινία…αλλά εσύ καταλαβαίνεις τι εννοώ! 😉 ]
Οι σκέψεις που ανακυκλώνονται και επανέρχονται δεν είναι μόνο οι πιο βασανιστικές, αλλά και οι πιο καίριες, Κρίμα που δύσκολα βρίσκουν απάντηση…
Όχι πως θα αμφισβητήσω τα λεγόμενά σου, αγαπητέ Φώτη, αλλά αν μου επιτρέπεις θα φωτίσω την άλλη όψη του νομίσματος…: «Δουλειά δεν είχε ο διάβολος και παίδευε τα παιδιά του»!….όπερ…θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλα πράγματα να ασχοληθώ, αλλά αναλώνομαι σ’ αυτές τις σκέψεις!
Καλό σου βράδυ! 🙂
Δεν εχω δει καμια απ τις δυο
οπότε δεν έχω άποψη!
Γενικά δεν είμαι της tv των film κλπ κλπ
Ασε που δεν τα θυμάμαι κιόλας χα χα χα χα
Φιλάκια πολλάαααααααα
Καλησπέρεςςς
Δεν πειράζει καθόλου Αγγελάκι μου…είμαι σίγουρη πως είσαι κάπου αλλού καλή εσύ! 😉
Φιλάκια πολλά πολλά! 🙂
Καλημέρα και Καλή Κυριακή Αστροφεγγιά! 🙂
Ένα από τα πιο ωραία posts που έχω διαβάσει στο blog σου. Δυο ταινίες με πολύ ενδιαφέρον, ερεθιστικό θέμα.
Θέμα που ανοίγει «πύλες» σε κάτι που όσο κι αν φαίνεται ελκυστικό, μια κουβέντα είναι το να τολμήσεις να τις διαβείς!… Είμαστε έτοιμοι άραγε;… Λέω εγώ τώρα…
Από τη μια πλευρά του νομίσματος, ΟΙ ΡΥΘΜΙΣΤΕΣ. Από την άλλη ΤΟ ΝΟΗΤΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ που χρησιμοποιούμε σαν όντα! Εδώ βρίσκεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το συνεκτικό στοιχείο. Τόσο το ένα σκέλος όσο και το άλλο συνδέονται σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο του αναμενομένου!…
Οι «Ρυθμιστές» είναι, καλή μου Αστροφεγγιά, που έχουν βάλει το απαγορευτικό όριο στο ποσοστό χρήσης αυτού του, ανεξερεύνητου αλλά υπαρκτού, μεγαλειώδους δημιουργήματος που καλείται Νοήμων Εγκέφαλος! Ένα μικρό Σύμπαν από μόνο του, το οποίο μπορεί να σέρνουμε μαζί μας, όπως η καμήλα την καμπούρα της, αλλά δεν… μας ανήκει ολοκληρωτικά! Σταγόνα σταγόνα και σε διάρκεια τεράστιων χρονικών διαστημάτων, μας επιτρέπεται η περαιτέρω γνώση και χρήση του!
Δεν είμαστε ακόμη ώριμοι σαν όντα να αποκτήσουμε την ολοκληρωτική του κυριότητα. Θα ήταν καταστροφικό για πολύ ευρύτερα πεδία της Συμπαντικής Δημιουργίας!… Εδώ ένα πολύ μικρό ποσοστό χειριζόμαστε και πάλι κοντεύουμε να καταστρέψουμε το μικρό μας οικοπεδάκι που ονομάζεται Γαία… για φαντάσου να μας έκαναν «αφεντικά» και στο υπόλοιπο. Ας το το «μυαλουδάκι» να κινείται μόνο του, κάτι ξέρει αυτό, κάπου δίνει αναφορά κι από εκεί οι «Ρυθμιστές» έχουν γνώση σχετικά με το μέχρι που θα μας αφήσουν…
Πολλές φορές στη ζωή μου, έφτασα στα περίχωρα της «επικράτειας» των Ρυθμιστών… αλλά μέχρι εκεί, άλλοτε με συνειδητό κι άλλοτε με ασυνείδητο τρόπο ταξιδιού!… Ένοιωσα, όμως, έντονα την «επιρροή» τους, έστω και με οδυνηρό τρόπο! Ιδιαίτερα τότε… όταν μετά από καιρό διαπίστωνα, αυτό που η λαϊκή ρήση κωδικοποίησε με το πέρασμα των χρόνων στην «παροιμία»… Κάθε Εμπόδιο Για Καλό!…
Λες και μ’ ένα αόρατο χέρι, έχοντάς με μέσα σ’ ένα «Λαβύρινθο» μ’ έσπρωχναν ηθελημένα στο να σπάω τα μούτρα μου (θα μπορούσα να πω… να σπάω τα πόδια μου στην κυριολεξία) πάνω σε τοίχους, επειδή στην διακαώς επιζητούμενη έξοδο του Λαβυρίνθου, με περίμενε ανυπόμονος για το «γεύμα» του ο Μινώταυρος!…
Το θέμα αυτό θα μπορούσα να το συζητώ με καλή παρέα και σε κατάλληλα ατμοσφαιρικό περιβάλλον, άπειρες ώρες έχοντας τόσο προσωπικές ιστορίες προς αφήγηση, όσο και άλλες που θα μπορούσαν ν’ αναδυθούν από διηγήσεις της συντροφιάς…
Συμπέρασμα;… Ας αγαπήσουμε αυτό που είμαστε (έστω και με το μικρό ποσοστό αυτοελέγχου) κι ας προσπαθήσουμε να δημιουργούμε στο πέρασμά μας, αξιαγάπητα πράγματα ακόμη κι απ’ το τίποτα… κάτι που αφήνει να πλανηθεί στον Κυριακάτικο αέρα η μελωδία που ακούω και σου αφήνω σαν ηχητικό στολίδι στην όμορφη δημοσίευσή σου, που μ’ έκανε να γράψω με περίσσια ευχαρίστηση τις παραπάνω γραμμές…
Καλημέρα και Πάντα με Όμορφες Εμπνεύσεις!…
🙂
Ύπεροχα τα λόγια σου και τα συμπεράσματά σου, αγαπητέ Rostar….Θα επικεντρωθώ όμως στο τέλος του σχολίου σου…
«Ας αγαπήσουμε αυτό που είμαστε».
Βλέπεις πόσο μοιάζει με τα σοφά λόγια που έχω παραθέσει δίπλα στα widget μου? «Γίνε αυτό που είσαι…διάλεξε τη μοίρα σου, αγάπα τη μοίρα σου»…
Διανύοντας 4 χρόνια πια στην blogόσφαιρα….Ανάμεσα σε τόσες απορίες, ερωτήσεις, ανακαλύψεις…διαπιστώσεις είχα την τύχη -αν θες μπορείς κι έτσι να το αποκαλέσεις- να πέσω πάνω σε αυτό το υπέροχο βιβλίο του Yalom.
Δεν ήταν τυχαίο που επέλεξα αυτά τα αποσπάσματα.
Αυτές οι φράσεις έχουν γίνει οδηγός ζωής. Δεν περνάει μέρα που να μην προσπαθώ πέρα από το να γνωρίσω και να μελετήσω τον κόσμο γύρω μου…προσπαθώ να γνωρίσω και να μελετήσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να τον αγαπήσω…
Επειδή αυτό θα είναι και η κληρονομιά μου. Η κληρονομιά που κουβαλάμε όλοι μας και προσφέρουμε στους άλλους, στον κόσμο…και αυτό μένει στην αιωνιότητα…
Χαχαχαχαχαχαχα τέρμα οι φιλοσοφικές συζητήσεις για την ώρα! 😉
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τη συμμετοχή σου στο post μου, όπως και για το πανέμορφο τραγούδι που μας χάρισες….!
Εύχομαι να έχεις μια όμορφη Κυριακή! 🙂