Στον καθρέπτη…

– Τι κοιτάς?

Γιατί τα μάτια σου κατακεραυνώνουν τη μάσκα, που έχεις για πρόσωπο? Τι ψάχνουν?

Προσπαθούν να διεισδύσουν πέρα από το κρύσταλλο, να φθάσουν στην ψυχή σου…

Σκανάρουν κάθε ρυτίδα…κάθε σημάδι, που αφήνει ο χρόνος επάνω σου

και σε ρωτούν.

Τα χείλη δεν κινούνται, δεν ανοιγοκλείνουν, αλλά είναι βαρύ το «κατηγορώ».

– Είναι όμως?

Ή απλά λαξεύεις το σχήμα, προσπαθείς να το λειάνεις να κρύψεις …τι?

Την ενοχή, την επιθυμία, την ικεσία…

-Ποιος ξέρει?

Τα μάτια κοιτούν βουβά το είδωλο απέναντι στο γυαλί, επίμονο το βλέμμα…

Αλλά εσύ

προβάλεις «το ανέκφραστο»…σαν να έχει αδειάσει η ζωή από μέσα σου.

Παρόλα αυτά σε αυτό το «τενεκεδένιο κουτί»

αντικρύζω το μειδίαμα της Μόνας Λίζας!