Πολλές φορές,
όταν η νύχτα πέφτει…
(μπορεί βέβαια ο Johnny W. να μην έρχεται 
)
κι η πόλη ησυχάζει,
στρέφω τα μάτια μου ψηλά.
Λαμπερές χαντρούλες βλέπω να κρέμονται σε αόρατες κλωστές,
που μου κλέβουν την προσοχή.
Άλλοτε πιο φωτεινές και άλλοτε ίσα που αχνοφαίνονται στον εβένινο ουρανό.
Κι όσο τις κοιτώ, μοιάζει να ανασηκώνομαι απ’ τη γη και …
φθάνω δίπλα τους σχεδόν.
Μα ναι, αν απλώσω το χέρι θα τις αγγίξω, θαρρώ.
Θα γεμίσω με των αστεριών την σκόνη τη χρυσή
και γίνομαι ένα με τ΄ άστρα.
Και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να ρίξω το βλέμμα μου κάτω,
που είναι όλα τόσο μικρά κι ασήμαντα?
Τόσο κοντά, όσο και μακριά…
Αστροφεγγιά 
stars talk