3 1/2 και κάτι…

Ξυπνάει ξάφνου. Η τηλεόραση είχε μείνει ανοικτή και παίζει μια επανάληψη, ο ήχος ελάχιστος. Δεν ήταν αυτός η αιτία για το απότομο ξύπνημά της. Απλώνει το χέρι στο τραπεζάκι δίπλα της και πιάνει το κινητό…η ώρα είναι τρεισήμιση, τα ξημερώματα.

Στενάζει βαθιά. Είναι ένα επαναλαμβόμενο συμβάν χρόνια, τώρα στη ζωή της. Ξέρει πως ο ύπνος θα αργήσει να την πάρει πάλι, γιατί το ταξίδι στο λαβύρινθο των σκέψεων μόλις άρχισε.

Κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να το αποφύγει, προσπαθώντας να εστιάσει στην τηλεόραση. Μάταια. Δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Δεύτερη προσπάθεια: Το λάπτοπ δίπλα της την προσκαλεί να δοκιμάσει κι εκεί ανοίγοντάς το. Ίσως μια βόλτα στο διαδίκτυο, στις τελευταίες ειδήσεις της προηγούμενης μέρας, την βοηθήσουν να ξεχαστεί…

Πέφτει πάνω σ’ ένα βίντεο. Ένα βίντεο με αναμνήσεις από την αγαπημένη της δεκαετία του ’80. Πόσο αγαπάει τα συγκεκριμένα αυτά videos. Όχι δεν είναι το ίδιο εκείνο που στάθηκε η αφορμή να της αλλάξει η ζωή, αλλά δεν έχει σημασία. Της ξυπνάει μνήμες. Εικόνες από το απώτερο παρελθόν, όταν ήταν μικρό κορίτσι ακόμα, που όλα τότε ήταν απλά. Όλα μια αφορμή για χαρά και διασκέδαση, πιο αγνά κι αθώα…Το βίντεο αυτό όμως της γέννησε μνήμες κι από το πιο πρόσφατο παρελθόν, όταν ο χάρτινος πύργος γύρω της γκρεμίστηκε, η αθωότητα χάθηκε και διαπίστωσε την σκληρή σαν πάγος, πλευρά της ζωής….

Τώρα είναι μόνη. Κι όταν δεν είναι, νοιώθει ακόμα πιο μόνη. Κι αυτό είναι χειρότερο…Κουράστηκε να πιστεύει τους άλλους να της λένε πως θα στέκονται για πάντα κοντά της, στο πλευρό της. Κουράστηκε να πιστεύει την κάθε καινούρια υπόσχεση που της δίνουν πως όλα θα αλλάξουν αν τους δώσει μια ευκαιρία και τους δείξει εμπιστοσύνη…Όλα είναι ψέματα…πάντα είναι ψέματα!

Την απομυζούν και χάνονται…εξαφανίζονται. Ούτε καν ένα «γεια» δεν της λένε…

Έχει προσπαθήσει να αποτινάξει από πάνω της τη δειλία και να διεκδικήσει τη χαρά και την ευτυχία της…αλλά κουράστηκε να κάνει πάντα η ίδια το πρώτο βήμα. Νοιώθει ανεπιθύμητη και βάρος…Μέσα της αισθάνεται πως έτσι θα παραμείνει η κατάσταση…μόνη!

Στο νου της έφερε ένα status ενός φίλου της που έγραψε στο facebook: «Τη νύχτα όλα είναι διαφορετικά…οι σκέψεις…οι λέξεις…οι σιωπές…» Συμφώνησε μαζί του νοερά και πρόσθεσε πως τη νύχτα όλα τα παραπάνω είναι μερικές φορές και πιο τρομακτικά!

Κάποτε την πήρε ο ύπνος ξανά, ένας ύπνος ταραγμένος με παράξενα όνειρα…Το πρωινό την βρήκε με δάκρυα στα μάτια…

Περί γκρίζου…

Σήμερα ήταν κανονισμένο να ξυπνήσω αρκετά νωρίς. Πέντε το πρωί βρισκόμουν ήδη στο πόδι και καθώς έκανα το ποδήλατό μου έβαλα να δω μια νέα ταινία σε dvd.
Ο Δικαστής (the judge) ονομάζεται. «Ένας πετυχημένος δικηγόρος επιστρέφει στην πατρίδα του για να υπερασπίσει τον δικαστή πατέρα του που κατηγορείται για φόνο και μπλα, μπλα, μπλα….»
Εξαιρετικό φίλμ με υπέροχες ερμηνείες!
Πέρα όμως από τα προφανή, η ταινία στάθηκε ως αφορμή να αναλογιστώ ορισμένα πράγματα…
Ο άνθρωπος ζει σ’ έναν κόσμο όπου η τύχη ή μια ανωτέρα δύναμη τά ‘φερε έτσι, ώστε να τον καταστήσει ως κυρίαρχο του πλανήτη, μια άρχουσα δύναμη. Σαν κοινωνικό ον που είναι, θέσπισε νόμους και όρισε κανόνες ώστε να βάλλει τη ζωή του σε μια «τάξη»!

Αυτό κατά την γνώμη μου είναι ένα πολύ βαρύ φορτίο που καλείται να κουβαλήσει ο άνθρωπος. Διότι, μπορεί να του δόθηκε το χάρισμα του λόγου και της λογικής, μπορεί να του δόθηκε το χάρισμα της κρίσης, αλλά ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει τον κριτή? Ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει ότι οι αποφάσεις του είναι οι σωστές?

Αν εξαιρέσουμε τις οφθαλμοφανείς περιπτώσεις που οι καταστάσεις είναι ξεκάθαρες και μπορεί το έργο του κριτή να γίνει πιο εύκολο, ακόμα κι εκεί όμως έγκειται η δυσκολία της λήψης και το είδος της «τιμωρίας» που θα πρέπει να επιβληθεί!
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δυσκολεύτηκα να χρησιμοποιήσω τον όρο «τιμωρία», επειδή αναρωτιέμαι ποιος είναι εκείνος που έχει το δικαίωμα και τη δύναμη να επιβάλλει τιμωρίες…!

Κι αν λοιπόν όπως προανέφερα, υπάρχουν οι «εύκολες» καταστάσεις, τι συμβαίνει σε εκείνες όπου η αλήθεια με το ψέμα, το σωστό με το λάθος κινούνται σε γκρίζες περιοχές? Δυστυχώς στη ζωή μας πολλές περιπτώσεις είναι δυσδιάκριτες κι αόριστες και εκεί το έργο του εκάστοτε δικαστή και εκτελεστή του νόμου είναι φοβερά δύσκολο.

Τώρα τελευταία στη χώρα μας έγινε της μόδας η λέξη bulling. Επίσης είναι τοις πάσι γνωστό η ιστορία ενός σπουδαστή για τα βασανιστήρια -βάσει μαρτυριών- που πέρασε και την τραγική κατάληξή του. Για αυτοχειρία μιλούν οι πρώτες ενδείξεις. Έκτοτε εγκαταστάθηκαν παντού λαϊκά δικαστήρια που κρίνουν τους ηθικούς αυτουργούς. Το νομικό πλαίσιο για το σοβαρό αυτό θέμα είναι λειψό! Τι πρόκειται να γίνει?

Δεν προτίθεμαι να επεκταθώ στο συγκεκριμένο ζήτημα, το έθεσα όμως σαν παράδειγμα για το δύσκολο ρόλο που έχει τεθεί να παίξει ο άνθρωπος γενικά σαν θύτης και θύμα. Όταν υπάρχουν έννοιες τόσο αντίθετες και αντικρουόμενες όπως αντικειμενικότητα και υποκειμενικότητα, λογική και ηθική, πώς μπορεί ο άνθρωπος να κρίνει το σωστό και το λάθος όταν είναι ο ίδιος ικανός για το καλό και το κακό?

Υπάρχει άραγε άνθρωπος τόσο άμεμπτος και δίκαιος?

Είναι καταγεγραμμένη μια μικρή ιστορία που θα την παραθέσω με το δικό μου τρόπο στο άρθρο αυτό.
Όταν παρουσιάστηκαν στον Ιησού κάποιοι και είτε από σεβασμό στο πρόσωπό Του είτε θέλοντας ενδόμυχα να τον χλευάσουν για την απόφαση που θα πάρει, Του ζήτησαν και έτειναν προς Εκείνον την πέτρα να λιθοβολήσει την αμαρτωλή επειδή έτσι έλεγε ο νόμος…ο Ιησούς όμως αρνήθηκε και αναφώνησε: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»…

Κλείνοντας το post αυτό θα σας αφήσω με μερικούς στίχους απ’ το soundtrack της ταινίας…

Nobody said it was easy
No one ever said it would be this hard

Αιώνια μεταβλητή…

Υπάρχουν στιγμές που διάφορες σκέψεις περνούν φευγαλέα απ’ το μυαλό. Σκέψεις που γνωρίζεις πολύ καλά την αλήθεια τους, σκέψεις που ξέρεις πολύ καλά ότι κρύβονται μέσα σου, αλλά τις αγνοείς ή επιδεικτικά επιλέγεις να τους γυρνάς την πλάτη, επειδή ίσως έτσι σε βολεύει τη δεδομένη στιγμή, παρέχοντάς σου το άλλοθι να κάνεις συνεχώς τα ίδια λάθη ξανά και ξανά…

Αρκετά μεγάλη εισαγωγή για να εξηγήσω την αφορμή που οι παρακάτω μου σκέψεις διάλεξαν την ώρα να βγουν στην επιφάνεια. Μια ταινία κι ένα βιβλίο, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η ταινία, με οδήγησαν στο σημερινό μου παραλήρημα.

«Gone girl» [το κορίτσι που εξαφανίστηκε], ένα εκπληκτικό αστυνομικό θρίλερ, που αναδύει τα κρυφά, σκοτεινά μυστικά ενός γάμου…Δεν προτίθεμαι να προδώσω το στόρι ή την πλοκή του έργου, αλλά διαβάζοντας το βιβλίο ανακάλυψα ένα σημείο που μια «αλήθεια» μου κτύπησε βροντερά το νου:
«Κι αν όλοι μας παίζουμε ρόλους, αποκλείεται να υπάρχουν αδερφές ψυχές, γιατί δεν έχουμε πραγματικές ψυχές. Είχα φτάσει σε σημείο να πιστεύω ότι τίποτα δεν έχει σημασία, γιατί δεν ήμουν αληθινός άνθρωπος κι ούτε κανένας άλλος ήταν…»

Ρόλοι! Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η λέξη! Μπαίνουμε σε σχέσεις που ίσως καταλήγουν σε γάμο ή όχι (δεν έχει σημασία αυτό) κι ενώ στην αρχή όλα φαντάζουν μαγικά, όμορφα και ονειρικά, στη συνέχεια βρίσκουμε πως πέσαμε σε μια πλάνη κι έναν εφιάλτη. Η χρυσόσκονη της γοητείας που υπάρχει στην αρχή της σχέσης ξεφτίζει και  καταλήγουμε να προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε. Δυο θεατρίνοι στη μικρή σκηνή που στήσαμε για την υπόλοιπη ζωή μας. Δεν μιλάμε μεταξύ μας, η επικοινωνία είναι σχεδόν ανύρπακτη και περιορίζεται μόνο στα στοιχειώδη της καθημερινότητας, ενώ αξιώνουμε ο άλλος που στέκεται απέναντί μας να έχει μαντικές ικανότητες και να διαβάζει τις μύχιες σκέψεις και επιθυμίες μας…Άραγε είναι τόσο δύσκολο να ρώτησουμε τον άλλο κατάματα, τι σκέφτεσαι!!!

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να επιζήσει μια σχέση που χωλαίνει? Μια σχέση που είναι μαθηματικά βέβαιο θα αποτύχει, επειδή δεν μπορέσαμε να αποτινάξουμε τις μικρές μας εγωιστικές μας συνήθειες, να πάψουμε να βάζουμε τον «εαυτό» μας στην πρώτη γραμμή, αλλά να λειτουργούμε σαν «εμείς», με ισομέρεια?

Αρχίζω και συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά τα δικά μου λάθη του παρελθόντος. Ευελπιστώ όμως να αποφύγω τα ίδια σφάλματα στο μέλλον. Αν επιθυμώ (κι ελπίζω) να βρω τη δική μου αδερφή ψυχή για το υπόλοιπο του βίου μου, πρέπει να δουλέψω όσο γίνεται πιο πολύ να είμαι ειλικρινής κι αληθινή. Ίσως έτσι κάποιος εκτιμήσει αυτό που ακριβώς είμαι…

Κλείνοντας αυτό το ποστ θα ήθελα να μεταφέρω ένα απόφθεγμα που διάβασα στον πρόλογο του βιβλίου που μπορεί με το πρώτο ανάγνωσμα να μην έχει καμιά σχέση με όσα διαπραγματεύτηκα εδώ…Προσωπικά όμως νομίζω πως έχει:
«Η αγάπη είναι η αιώνια μεταβλητή του κόσμου: Ψέμα, μίσος ακόμα και φόνος, όλα ενυπάρχουν σ’ αυτήν. Είναι το αναπόφευκτο άνθισμα των αντιθέσεών της. Ένα υπέροχο ρόδο με μια ανεπαίσθητη μυρωδιά αίματος».

Tony Kushner, The Illusion

 

Καρδιά…

Βροχερό απόγευμα Σαββάτου, παρέα με τρία dvds…τρία κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας!
Jane Eyre της Charllotte Bronte…

Great Expectations του Charles Dickens…

Anna Karenina του Leo Tolstoy…

Τρία φιλμς που μιλούν απευθείας στην καρδιά…για κρυφούς έρωτες, ανομολόγητα πάθη και προδοσία…Τρία αριστουργήματα αφιερωμένα στην αγάπη!

Καρδιά…

που σκιρτά από χαρά. 

που πονάει.

που ερωτεύεται τρελά.

που ραγίζει.

που αγαπάει βαθιά.

που προδίδεται.

που ξέρει να συγχωρεί.

που ματώνει.

που συντρίβεται.

που βασανίζεται.

που αργοπεθαίνει.

Γιατί άραγε η στήλη της θλίψης και της δυστυχίας είναι πάντα μεγαλύτερη από εκείνη της ευτυχίας?

#####

Ένα αγοράκι ρωτάει ένα σοφό γέρο: «Τι είναι η αληθινή αγάπη?» Ο γέρος απάντησε: «Πήγαινε σε έναν κήπο και φέρε μου το πιο όμορφο λουλούδι!» Το παιδί πήγε στον κήπο και γύρισε λίγη ώρα πιο μετά με άδεια χέρια! «Το βρήκες?» το ρώτησε ο γέρος. Το αγόρι απάντησε: «Βρήκα ένα λουλούδι πολύ όμορφο, μα συνέχισα να ψάχνω μήπως βρω κάποιο καλύτερο…αλλά αργότερα κατάλαβα, πως αυτό ήταν πιο όμορφο σε όλον τον κήπο και όταν γύρισα να το πάρω, δεν το βρήκα εκεί!» Τότε ο γέροντας είπε:

«Αυτή είναι η αληθινή αγάπη! Δεν την εκτιμάς όταν αυτή στέκεται μπροστά σου. Αλλά καταλαβαίνεις πόσο σημαντική ήταν, όταν πλέον την έχεις χάσει!!!»

Κατολίσθηση…

Και να βρίσκεσαι στον πάτο του πηγαδιού…ο πόνος, δυσβάσταχτος, σε πλακώνει ολοένα περισσότερο, χωρίς να μπορείς να τον αποφύγεις!

Μια ολόκληρη ζωή, ποτέ δεν αρνήθηκες την αγάπη. Δεν της γύρισες την πλάτη, ακόμα κι όταν εκείνη δεν δίσταζε να σε προδίδει στην κάθε ευκαιρία…
Έκπτωτο της αγάπης σε χαρακτηρίζουν…Πρόσφερες την καρδιά σου, ξανά και ξανά σε άτομα που δεν το αναγνώρισαν ούτε το εκτίμησαν. Άλλοτε πάλι όταν άξιζαν ούτε οι συγκυρίες σε άφησαν να το χαρείς…

Κακές επιλογές, αναρωτιέται κανείς. Υπάρχει άραγε επιλογή  ποιον θα ερωτευτείς και σε ποιον θα δοθείς ψυχικά? Ποιος μπορεί, ποιος έχει την εξουσία και το δικαίωμα να σε κατηγορήσει γι’ αυτό? Η καρδιά δεν ορίζεται, ο έρωτας τυφλώνει!
Στηλώσου, σου είπαν, ξέχασε και προχώρησε μπροστά. Η ζωή δεν σταματάει εδώ…Είναι εύκολο ν’ ακούς τα λόγια της λογικής, απλοποιεί και λειαίνει τις αιχμές. Μα εκεί που νικά η λογική, κονιορτοποιείται το συναίσθημα…Σε βάζει σε σκέψεις αν άξιζε να αγαπήσεις, να ανοίξεις την καρδιά σου κι αν άξιζε να την βλέπεις τώρα να ματώνει. Μα πρέπει να μειώσεις ό,τι έζησες κι ό,τι ένοιωσες? Αξίζει να υποτιμήσεις το φτερούγισμα της καρδιάς σου? Είναι σωστό να απαρνηθείς την αλήθεια σου?

Είναι αρχέγονη η μάχη μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Όταν σε κυριαρχεί το συναίσθημα, έρμαιο σε φωνάζουν κι αδύναμο. Όταν επικρατεί η λογική, ψυχρό υπολογιστή σε ορίζουν.

Μόνο ο χρόνος είναι ικανός να λύσει αυτό το δίλημμα, αν υπάρχει δίλημμα…Μόνο ο χρόνος μπορεί να αποφασίσει πού θα βάλλεις μια τελεία…πότε θα τραβήξεις τη νοητή γραμμή, που θα σημάνει την έναρξη μιας νέας σελίδας, όταν κι αν έχουν κλείσει οι πληγές της καρδιάς!

 Η χιονοστιβάδα όμως ακόμα δεν ξεθύμανε. Η κατολίσθηση συνεχίζεται. Γι αυτό το λόγο βρίσκεσαι ακόμα εδώ, μακριά απ’ την ίαση και τη χαρά, λαβωμένος και θλιμμένος.

Μα κάποτε, στο πλήρωμα του χρόνου θα περάσει κι αυτό. Η οργή του βουνού θα καταλαγιάσει κι όλα θα γίνουν μια γλυκόπικρη ανάμνηση, κι όλα αυτά επειδή… γιατί έτσι είναι η ζωή!