Women’s day…

Σήμερα έτυχε και είδα ένα video αφιερωμένο στη «Μέρα της Γυναίκας»…

Τα συμπεράσματα δικά σας. 😉

Κι ένα τραγούδι…

Ένα ταξίδι στο χρόνο…αλλιώτικο!

Σήμερα ήθελα να μιλήσω για ένα θέμα…αλλιώτικο. Βασικά καιρό είχα την επιθυμία  να ασχοληθώ μαζί του. Αφορμές υπήρχαν πολλές, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να συγκεντρώσεις τις σκέψεις σου και να τις βάλεις σε σειρά για να μπορέσεις να τις  μεταφέρεις μετά σε άλλους. Είναι μεγάλο το θέμα και χωράνε, πολλές συζητήσεις, παρεμβάσεις και αντιρρήσεις…Θα κάνω όμως την δική μου προσπάθεια, για να δούμε, πού μπορεί να καταλήξει. Και σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις, είναι να πάρεις τα πράγματα από την αρχή… 😉

» Και ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, τον έβαλε να μείνει στον κήπο της Εδέμ, αλλά για να μην είναι μόνος, έφτιαξε την γυναίκα από το πλευρό του….» Κάπως έτσι ξεκινάει η παρουσία του ανθρώπου στη γη από πλευρά Θρησκείας…

Υπήρξε ο άνδρας και η γυναίκα ήταν η σύντροφός του. Από την πρώτη στιγμή έδειξε ο άνδρας τη δύναμή του…Πρώτα να δαμάσει τη φύση, να μπορεί σιγά σιγά να φέρει τα δεδομένα του υπαρκτού τότε κόσμου στα μέτρα του, αλλά πέρα από αυτό επέβαλε και την κυριαρχία του στο έτερον ήμισυ. Η γυναίκα πήρε από τα πρώτα της βήματα το ρόλο του αδύναμου φύλου…Αυτή που χρειαζόταν προστασία και καθοδήγηση και να βρίσκεται πάντα ένα-δυο βήματα πίσω από τον άνδρα. Από την άλλη εκείνη πρόσφερε την τρυφερότητα, την ευαισθησία και την φροντίδα προς τον άρχοντα αφέντη της…

Αυτή η κατάσταση για αιώνες παρέμεινε στην φορμόλη. Μόνο που αυξανόταν η διαφορά ανάμεσα στα δυο φύλα. Όσο πιο ισχυρός γινόταν ο άνδρας τόσο πιο πολύ υποχωρούσε η γυναίκα. Επεβλήθη σε αυτή την υποχώρηση. Εξάλλου δεν είχε καμιά τύχη σε κάτι διαφορετικό, εφόσον ζούσε σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Τα πάντα ήταν απαγορευμένα για εκείνη. Δεν της επιτρεπόταν η βούληση, η άποψη, να έχει επιθυμίες, δικαίωμα στην εκπαίδευση, στη μάθηση… Ήταν ένα είδος υποζυγίου μέσα στο σπίτι. Νοικοκυρά, μητέρα, σκεύος ηδονής για τον άντρα της. Ένα χρήσιμο αντικείμενο…

Είναι απορίας άξιο όμως, πώς παρόλη αυτή την δουλεία (σημ=κυριολεκτικά και μεταφορικά η δουλεία), δεν έσβησε η φλόγα για ζωή μέσα της. Η σπιρτάδα, η ευφυία και η πονηριά, που ξεπερνούσε εκείνη των ανδρών.

Και αυτά τα στοιχεία ίσως, μαζί με την υπομονή και την επιμονή να ήταν αυτά, που την έκαναν να αντέξει μέσα στο χρόνο. Να βγει από το σπίτι, όπου ήταν κλεισμένη και να αρχίζει να ασχολείται πέρα από το νοικοκυριό της. Δίπλα στον άντρα, ασχέτως που πάλι ο ρόλος ήταν υποβαθμισμένος.

Και όπως ο χρόνος περνούσε, εξελίσσονταν  η ίδια, τα έθιμα και οι συνθήκες. Περισσότερες ελευθερίες, ευκαιρίες και δικαιώματα αλλά και μεγαλύτεροι αγώνες και προσπάθειες να τα κερδίσει αυτά. Τίποτα δεν της χαρίστηκε. Τίποτα δεν ήταν εύκολο! Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να παραθέσω ένα βιντεάκι από μια ταινία, που έδειξε τις προάλλες η tv και στάθηκε μια από τις αφορμές να γράψω αυτό το post:

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα…Μια μεταβατική περίοδος όπως και μπερδεμένη συνάμα. Οι πρώτες ηγητικές θέσεις στην εργασία… που για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται πολύς κόπος, αφοσίωση για έναν σκοπό, και προσφορά του ελεύθερου χρόνου και της προσωπικής ζωής. Απόρροια όλων αυτών να μείνουν πίσω άλλα χαρακτηριστικά της. Η θηλυκότητα να κρύβεται. Η σαγήνη και η κομψότητα να είναι καμιά φορά άγνωστες λέξεις. Όμως η καλή πρώτη ύλη και η βάση δεν χάνονται. Αντέχει πάλι σε ένα ανδροκρατούμενο κόσμο, όταν  κατορθώνει να βρει τις ισορροπίες και να βγάλει στην επιφάνεια το «είναι» της: Την γυναίκα!

Όταν λοιπόν γίνεται αποδεκτή από τους άνδρες στον εργασιακό χώρο έχει ένα άλλο θέμα να αντιμετωπίσει: Τον πόλεμο που κηρύσσεται μεταξύ του φύλου της. Η γυναίκα είναι αδηφάγο πλάσμα. Ξέρει να ελίσσεται και με εξυπνάδα εκδιώχνει και να εκτοπίζει κάθε κίνδυνο (θηλυκό αντίπαλο), που μπορεί να της στερήσει τον σκοπό της. Όπως στο «Εργαζόμενο κορίτσι» με τη Melanie Griffith, που έδειξε το σ/κ η τηλεόραση αργά το βράδυ. Κάποιος φίλος μου έλεγε, ότι ο χειρότερος εχθρός της γυναίκας είναι η ίδια η γυναίκα και μπορεί να γίνει πολύ σκληρή σε όποιον απειλεί τα σχέδιά της…

Άρα παύει να είναι πια το αδύναμο, άβουλο και ανίσχυρο πλάσμα του παρελθόντος. Έχει βγει στην αγορά, στην εργασία και αποκτά όλο και πιο πολύ δύναμη, εξουσία και οικονομική ανεξαρτησία. Ως εφόδια και όπλα της έχει τη μαχητικότητά της, εμφανώς την πονηριά της και φυσικά το sex apil της. Δεν είναι υπόλογη στον άντρα, αλλά μπορεί και τον εκμεταλλεύεται για μεγαλύτερη δύναμη και πλούτο φθάνοντας σε ακραίες καταστάσεις όπως έγινε στην ταινία, που παρακολούθησα το σ/κ, αργά το βράδυ: το «Black widow».

Βέβαια ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι, ότι όσο η γυναίκα συγκεντρώνει δύναμη στα χέρια της, ανεξαρτητοποιείται, κατακτά χώρους και ασκεί επαγγέλματα, που παραδοσιακά «ανήκαν» στους άνδρες, αντιστρόφως ανάλογη πορεία έχουν οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των δύο φύλων. Λες και υπάρχει ένα άτυπο bras de fer για κυριαρχία… Μοιάζει λες και ο άνδρας να χάνει τα ηνία και να νοιώθει ευνουχισμένος σε αυτό το νέο τοπίο. Αντί η ισότητα να φέρει τον άνδρα και τη γυναίκα πιο κοντά, φαίνεται, πως τους απομακρύνει…

Έτσι όσο οι γυναίκες αποκτούν μια «αξιόλογη» θέση στον στίβο της επαγγελματικής ζωής στον αντίποδα μένουν μόνες χωρίς σύντροφο και το αντίθετο…Οι άντρες, δηλαδή δείχνουν να αισθάνονται μειονεκτικά και ίσως φοβούνται (?) τις επιτυχημένες και δυναμικές γυναίκες και τις κρατούν σε απόσταση.

Ένας φίλος μου είπε κάποια στιγμή, που συζητούσαμε, πως οι άντρες φταίνε που δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και δεν «τιμούν τα παντελόνια που φορούν». Αλλά μήπως και σε αυτό φέρουν ευθύνη οι γυναίκες?

Όταν βλέπεις μητέρες να αναζητούν νύφη για τον γιο τους…πώς να μην μειώνεται το «οξυγόνο» και η ελευθερία από τους άνδρες ακόμα και στην ενήλικη πλέον ζωή τους…? Όταν οι άντρες βγαίνουν στις τηλεοράσεις και στα ριάλιτι ψάχνοντας για συντρόφους και επιμόνως ζητούν γυναίκες με ευαισθησία, κατανόηση και ευγένεια σαν να έχουν εκλείψει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά από τις γυναίκες…όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι γίνεται εδώ? Όντως έτσι συμβαίνει? Μήπως εκεί ανάμεσα στον αγώνα για καταξίωση, χάθηκε η θηλυκότητα?

Πάει να γίνει άγραφος νόμος, που υπαγορεύει ότι αν πάει καλά ο ένας τομέας, πχ στη επαγγελματική ζωή δεν γίνεται το ίδιο και στην προσωπική? Ίσως να μην ισχύει καν αυτό, όταν  τωρινές έρευνες λένε, πως το 69% των γυναικών ηλικίας 25-34 δεν έχουν ερωτικό σύντροφο, καθώς και άλλα αρνητικά ποσοστά (που δεν τα θυμάμαι πλέον 🙂  ), άρα είναι κάτι ακόμα βαθύτερο…

…..τις πταίει ή τι πταίει?

εμείς οι δυο σαν ένα

{με συγχωρείτε για το μέγεθος του post αυτού!}

Θηλυκός χαμαιλέων…

Πάρκαρε το αυτοκίνητο στην αποβάθρα, έκλεισε το cd και άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί τριγύρω. Ερημιά.

Το μόνο που ακουγόταν ήταν το ψιλοβρόχι που έπεφτε πάνω στο παρμπρίζ και το σιγανό σφύριγμα των γυαλοκαθαριστήρων που απομάκρυναν το νερό από πάνω του.

Βγήκε έξω. Τέντωσε τους πονεμένους του μύες, ύστερα από την πολύωρη αδήγηση. Περπάτησε. Τα βήματά του τον οδήγησαν στο αραξοβόλι. Κοιτάξε τις βάρκες, που λικνίζονταν από τον αέρα και τη βροχή. Ψυχή καμιά. Έκανε να γυρίσει μα η ματιά του έπεσε σε ένα φανοστάτη. Είδε μια σκιά. Πλησίασε και την είδε:

Τα ξανθά της μαλλιά ένα τόνο πιο σκούρα από τη βροχή, ανέμιζαν μπερδεμένα μπροστά στο πρόσωπό της. Είχε το βλέμμα της στραμμένο στη θάλασσα. Έμοιαζε σαν μην είχε πάρει είδηση, ότι ήταν εκεί. Μα και αυτός δεν έκανε πιο αισθητή την παρουσία του. Το νοτισμένο από τη βροχή αέρινο φόρεμά της κολλούσε στο κορμί της σαν δεύτερο δέρμα. Τα μάτια της υγρά. Αναρωτήθηκε αν έφταιγε γι’ αυτό το νερό της βροχής ή έκλαιγε.

– Ποια είσαι, τη ρώτησε. Τι κάνεις εδώ;

Αυτή σαν να ξύπνησε από λήθαργο γύρισε προς το μέρος του.

– Είμαι εκεί που βρίσκεται η ψυχή μου. Απαντάει χαμηλόφωνα.

– Σου συμβαίνει κάτι; Τη ρωτά ξανά.

Εκείνη ξάφνου γύρισε απότομα και το έβαλε στα πόδια. Του στάθηκε αδύνατο να την ακολουθήσει, την έχασε!

Μέρες από τότε εξακολουθούσε να την σκέφτεται. Αυτό το όμορφο κορίτσι με τα γκρίζα σαν το συννεφιασμένο ουρανό μάτια και το αισθησιακό κορμί.

Ποια ήταν αναρωτιόταν.

Ο δρόμος του τον έφερε ξανά μετά από μια εβδομάδα στο ίδιο μέρος. Ασυνείδητα ήξερε πως γύρευε εκείνη.

Πάρκαρε το αυτοκίνητο ξανά στην αποβάθρα. Έκλεισε το cd και κοίταξε τριγύρω. Ερημιά. Φόρεσε τα γυαλιά του ηλίου και βγήκε έξω να αντιμετωπίσει το ζεστό χάδι του ήλιου. Πήγε εκεί που την είχε συναντήσει, έριξε γύρω το βλέμμα του, ελπίζοντας ενδόμυχα να την έβλεπε ξανά. Τίποτα.

Έκανε να φύγει. Απρόσμενα άκουσε ένα κελαρυστό γέλιο αριστερά του.

Ήταν εκείνη! Λουσμένη στο φως και έπαιζε στα γαλήνια κύματα της θάλασσας σαν μικρό παιδί.. Βουτούσε μέσα στο νερό και ύστερα αναδυόταν σαν τη θεά Αφροδίτη.

– Ε! φώναξε. Εκείνη γύρισε προς το μέρος του με μάτια που έλαμπαν σαν χρυσάφι και με ένα πονηρό χαμόγελο απάντησε:

– Θα μπεις και εσύ;

– Ποια είσαι? την ρώτησε για άλλη μια φορά. Τι κάνεις εδώ ολομόναχη, είσαι εντάξει;

– Είμαι εκεί που βρίσκεται η ψυχή μου. Είμαι μια χαρά, μην νοιάζεσαι για μένα. Είμαι ένας θηλυκός χαμαιλέων.

Χωρίς δισταγμό την ακολούθησε.

{ το παραπάνω διήγημα το είχα γράψει ένα αποσήμερο καλοκαιριού πριν 2 χρόνια, δεν αξίζει και πολλά, αλλά εμένα μου γέννησε πολλές σκέψεις…}

Μέρα της γυναίκας…γιατί?

Σήμερα, λένε, γιορτάζει η γυναίκα….

Θα μπορούσα να πω ένα «χρόνια πολλά»  στις γυναίκες όλου του κόσμου…σε όλα τα πέρατα της γης…

Μα δεν πιστεύω στη μέρα αυτή….. Όχι δεν αμφισβητώ τους αγώνες που έχει δώσει η γυναίκα ενάντια στο ρατσισμό, την κακοποίηση, που συχνά υφίσταται…Δεν κλείνω τα μάτια στο αναφαίρετο δικαίωμά της να είναι ίση με τον άντρα ως προς τις ευκαιρίες και τις επιλογές…

Πιστεύω όμως στις ηθικές αξίες…

που πρέπει να την διακατέχουν….

Να μην ευτελίζεται…να μην χάνει την υπόστασή της και την προσωπικότητά της….

Να είναι γυναίκα.…

Το ωραίο φύλο!

Όπως υπήρξε όταν ήταν μικρό κορίτσι (little girl) ….στην άνοιξη της ζωής της…

Να κρατήσει την αθωότητά της ψυχή της και απλά να αγαπά….!

Είμαι υπερβολικά ρομαντική? Ίσως…

<αφιερωμένο…to me>