Confused…

Κανείς δεν ξέρει τον εαυτό μας καλύτερα, πέρα από εμάς τους ίδιους. Εμείς είμαστε και πρέπει να είμαστε ο «κολλητός» του φίλος.

Οφείλουμε να του φερόμαστε με σεβασμό και προσοχή σε κάθε ανάγκη που χρειάζεται ή προκύπτει και όλα αυτά γιατί… Επειδή γνωρίζουμε τι σκεφτόμαστε ανά πάσα στιγμή, ποιες είναι οι επιθυμίες μας, τα θέλω και οι αξιώσεις μας …αναγνωρίζουμε τους φόβους μας.

Αν κάποιος θεωρεί πως είναι ίσως μια αρκετά εγωιστική άποψη, θα απαντούσα πως μάλλον έχει άδικο, επειδή είναι καθήκον μας να διαφυλάττουμε με κάθε (θεμιτό) τρόπο το δώρο που μας έχει δοθεί. Το δώρο της ύπαρξής μας.

Υπάρχουν όμως στιγμές που μέσα σε ένα νέφος συναισθηματικής φόρτισης ή μιας παρωδικής πνευματικής αστάθειας, βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να μην μπορούμε να πάρουμε την (όσο γίνεται) ορθή απόφαση για κάτι που μας αφορά και μας απασχολεί. Ίσως δεν έχουμε την ψυχραιμία και την αντικειμενικότητα να κρίνουμε και να «ζυγίσουμε» όλους τους παράγοντες με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε πολλές φορές σε λάθος επιλογές και το χειρότερο: σε λανθασμένες πράξεις.

Δεν ξέρω κατά πόσο καταφέρνουμε να αγνοούμε το ένστικτό μας να αποφασίζουμε γρήγορα και να πράττουμε υπό το σκέπη μιας συναισθηματικής καταιγίδας ή  να περιμένουμε να διαλυθεί το μπέρδεμα που νοιώθουμε και  να βρεθεί η εσωτερική μας ισορροπία, με ενδεχόμενο να χαθεί ίσως (πολύτιμος) χρόνος…μα νομίζω πως υπάρχει και κάποια άλλη «λύση»:

Η παρουσία ενός άλλου ατόμου στη ζωή μας. Ενός ανθρώπου άξιου να χαίρει της εμπιστοσύνης μας. Ενός ανθρώπου να μας εμπνέει να του ανοίξουμε την καρδιά και την ψυχή μας και φυσικά να του ζητάμε αν όχι τη βοήθειά του, αλλά μια δεύτερη γνώμη και συμβουλή.

Συνήθως λένε πως δυο μυαλά σκέφτονται καλύτερα από ένα. Δεν γνωρίζω κατά πόσο σωστό είναι αυτό το απόφθεγμα, αλλά ίσως να υπάρχουν και κάποια ψήγματα αλήθειας. Ο άμεσος εμπλεκόμενος, για τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω μπορεί να μην δεί την λύση ακόμα και αν βρίσκεται μπροστά του. Ο άλλος όμως με νηφάλιο νου, μπορεί να τον ταρακουνήσει και να του υποδείξει τον ορθό δρόμο…

Ποιος θα παίξει αυτό το σπουδαίο ρόλο στη ζωή μας?

Φυσικά δεν θα είμαι εγώ που θα κάνει προτάσεις. Δεν είμαι η αρμόδια να προτρέψω τον οποιοδήποτε να στραφεί σε κάποιον πτυχιούχο ειδικό, φίλο ή συγγενή. Ο καθένας …όλοι μας είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε εκείνον με τα προσωπικά και τα ιδιαίτερα κριτήριά μας….!

dedicated to friends

 

Υ.Γ: Το τραγούδι της ημέρας είναι ένα πάρα πολύ αγαπημένο κομμάτι (των evanescence) σε μια νέα εκτέλεση από μια πολύ όμορφη φωνή.

 

Με μια τρελή πυξίδα…

Βρισκόμαστε στα απομεινάρια ενός απερχόμενου έτους και στο κοντοζύγωμα ενός καινούριου…

Μοιάζει με την ώρα εκείνη που το απόλυτο σκοτάδι παραδίδει δειλά την σκυτάλη στο πρώτο μούχρωμα…στο πρώτο ίχνος φωτός. Αυτό είναι ένα τρανταχτό σημάδι πως ένας κύκλος -οποιοσδήποτε κύκλος- σχηματίστηκε πια…ολοκληρώθηκε.

Αυτές τις στιγμές λοιπόν, διανύουμε. Τις μέρες εκείνες που μετράμε αντίστροφα και αναμένουμε…Δεν περιμένουμε απαραίτητα το τέλος, αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε κύκλο, περιμένουμε και το ξεκίνημα μιας νέας αρχής.

Στο μεταίχμιο αυτό που βρισκόμαστε είθισται να γίνεται ένας απολογισμός… Μια αποτίμηση της χρονιάς που αποχωρεί. Όλων των γεγονότων που μας στιγμάτισαν, το ρόλο που παίξαμε εμείς ή οι άλλοι, σε τι βαθμό επηρεαστήκαμε (αν επηρεαστήκαμε)…εκτιμούμε τις αποφάσεις που πάρθηκαν αν ήταν σωστές ή λανθασμένες και στο φινάλε τις πράξεις μας…Αν αυτές δηλαδή έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα ή όδευσαν κατευθείαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Εφόσον γίνουν όλα αυτά, αναπροσδιοριζόμαστε. Αναγεννιόμαστε… Θέτουμε πάλι νέους στόχους είτε επιδιορθώνουμε και προσαρμόζουμε τους παλιούς. Χαράζουμε μια νέα πορεία, μια νέα ρότα στο καινούριο ταξίδι που θα ακολουθήσουμε.

Και αν όλα αυτά είναι ξεκάθαρα στην σκέψη μας και όλα τακτοποιημένα στο νου μας, έχει καλώς….Υπάρχουν όμως και ρότες που η πυξίδα παίζει τρελά παιχνίδια και η βελόνα δεν δείχνει πάντα τον Βορρά…Το τοπίο παραμένει θολό, τυλιγμένο στο πούσι της θάλασσας που ονομάζεται Ζωή…

Μα στην τελική τι σημασία έχει αν πλέουμε σε ήρεμα νερά? Τι σημασία έχει αν κλυδωνιζόμαστε σε καταιγίδες και φουρτούνες? Σημασία έχει το ταξίδι και πως θα ανταπεξέλθουμε σε αυτό. Σημασία έχει που αφήσαμε τα παλιά στην άκρη και τραβήξαμε σε νέους δρόμους χωρίς πισωγυρίσματα…!

Hit the Road Jack

Επιπτώσεις…

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.
Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.
Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.
Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.
Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του:
«Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»
Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της:
«Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»
Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.
Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.
«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι-Βασίλης.»
Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου… Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»
Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.
«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.
Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε:
«Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»
Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε:
«Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μ’αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»
Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.
Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»
Εκείνο απάντησε:
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.»
Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.
Το αγοράκι ψιθύρισε:
«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»
Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου.
Εκείνος άκουσε την προσευχή μου.
Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για ν’αγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο.
Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά…»
Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.
Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.
Δεν μπορούσα να βγάλω απ’το μυαλό μου το αγοράκι.
Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.
Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη…
Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;
Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.
Δεν μπόρεσα να μην πάω ν’αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.
Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα.
Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά….

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το παραπάνω κείμενο δεν είναι δικό μου, μου το έστειλαν μέσω FB. Δεν ξέρω καν αν είναι αληθινή ιστορία, αν είναι καινούρια ή παλιά. Προσωπικά, πρώτη φορά την διάβασα και με συγκίνησε. Μελό θα την χαρακτηρίσουν πολλοί και ίσως να έχουν δίκιο…

Δεν παύει όμως μέσα από την υπερβολή του να μεταφέρει μηνύματα και η υπερβολή αυτή να τα τονίζει. Πολλές φορές λέμε, ότι επιθυμούμε να ζούμε ελεύθεροι, να κάνουμε ό,τι θέλουμε και μας ευχαριστεί, χωρίς να είμαστε υπόλογοι σε κανέναν. Να είμαστε ανεξάρτητοι και να κρατάμε την μοίρα και την τύχη στα χέρια μας…

Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συμβαίνει… Δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία! Ιδιαίτερα όταν έχει να κάνει με τη μοίρα και το πεπρωμένο. ίσως τότε τα χέρια μας να είναι δεμένα…

Όμως υπάρχουν πολλά, τα οποία ορίζουμε εμείς και για τα οποία είμαστε υπεύθυνοι. Κάθε πράξη μας, κάθε απόφαση, σκέψη και λόγος …δεν έχουν επίπτωση μόνο σε μας. Έχουν επίδραση και στους άλλους.

Συγκοινωνούντα δοχεία είναι οι ζωές μας. Γενικά η Ζωή είναι ένα μηχάνημα και εμείς τα γρανάζια που την βάζουν σε λειτουργία. Η μια κίνηση του ενός γραναζιού φέρει σε κίνηση το άλλο και πάει λέγοντας. Τα πάντα επηρεάζουν και τα πάντα επηρεάζονται…

Για αυτό το λόγο ακριβώς θα πρέπει να είμαστε χίλιες φορές πιο προσεκτικοί στο τι κάνουμε και λέμε.. Μπορεί στην τελική να μην ενδιαφερόμαστε για την δική μας ζωή, όταν όμως η πράξη μας επηρεάζει, αρνητικά κυρίως, τις ζωές των άλλων, θα πρέπει να φρενάρουμε κάπως τη ροπή, που μας σπρώχνει σε αυτή την οδό.

Ας υπάρχει συνείδηση…!