Mirage…

-Mayday…mayday!!! Έχω χτυπηθεί, πέτυχαν το αριστερό φτερό, έχασα τον ένα κινητήρα…Mayday, mayday!!! Δεν μπορώ να διατηρήσω τον έλεγχο του πηδαλίου…πέφτωωωω! Εγκατάλειψη αεροσκάφους….oveeeeerrrr!

[…]

Ένοιωσε ένα κάτι δροσερό να καλύπτει το φλογισμένο μέτωπό του. Σταγόνες παγωμένου υγρού κυλούσαν και στις δυο μεριές των κροτάφων του…Έκανε μια προσπάθεια να ανοίξει τα μάτια…Ωωωωωω τι εκτυφλωτικό φως!  Ένα πνιχτό βογγητό με κόπο βγήκε από μέσα σου…έχασε ξανά τις αισθήσεις του!

[…]

Άνοιξε τα βλέφαρα μα ενστικτωδώς έβαλε το χέρι του μπροστά να προφυλακτεί…Ένοιωθε την καυτή ανάσα του ήλιου, αλλά συγχρόνως είχε την εντυπώση, πως κάτι είχε αλλάξει. Δεν ήταν τελείως εκτεθειμένος…ήταν ξαπλωμένος κάτω από μια τέντα…Η όρασή του ακόμα θολή δεν μπορούσε να καταγράψει περισσότερες λεπτομέρειες…»πού βρίσκομαι?» αναρωτήθηκε, «είμαι σε κάποια σκηνή?» Αλλά οι απορίες αυτές ήταν το μικρότερο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε πως πονούσε φοβερά, κυρίως κάθε φορά που έπαιρνε μια βαθιά ανάσα. Ήταν τραυματισμένος! Θέλοντας να εξακριβώσει πόσο άσχημα ήταν, έκανε μια προσπάθεια να ανασηκωθεί…

Ένα παραμύθι δίχως τέλος…

Σήμερα αγαπημένοι μου φίλοι θα ήθελα να σας αφηγηθώ ένα παραμύθι…

Μια ιστορία που τη μετέφερε ο άνεμος στις κορυφές των χιονισμένων βουνών την αυγή, τη στιγμή εκείνη που η πρώτη αχτίδα του ήλιου χρύσιζε την πλάση…Μια ιστορία που σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους οι φυλλωσιές των κωνοφόρων δέντρων του δάσους κάθε σούρουπο όταν κρυφά  μαζεύονταν να συνεδριάσουν στο ξέφωτο…Μια ιστορία που βαστούσαν στα μυτερά τους νύχια θαλασσοπούλια και την άρπαζαν τα υπόλοιπα με τα γαμψά τους ράμφη την ώρα που πετούσαν πάνω απ’ αφρισμένα πελάγη.

Γι’ αυτή την ίδια την ιστορία θα ‘θελα να σας μιλήσω, που από στόμα σε στόμα έφθασε και στα δικά μου αυτιά…

Δεν έχει σχέση με δράκους και μαγικές φασολιές. Αλλά έχει να κάνει μ’ ένα λαμπερό κάστρο και μαγεμένες πριγκίπισσες…

Μια φορά και ένα καιρό….

Το πουλί και το κλουβί…

<< Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δύο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα.. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.

Μια μέρα , μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμά του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστισμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από τη συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.

Αλλά τότε σκέφτηκε: «Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά!» Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο μην δεν το ξανανιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει.

Και αισθάνθηκε μοναξιά.

Νοσταλγία…

Κοντά στα μέσα της δεκαετίας του ’80

Ήταν αποσήμερο καλοκαιριού και ο ήλιος έκαιγε ακόμα πολύ. Η γιαγιά και ο παππούς  έπαιρναν το μεσημεριανό τους ύπνο, ύστερα από το γεύμα. Οι γονείς δούλευαν… και αυτή είχε δει  τα παιδικά στην τηλεόραση….είχε ξαναδιάβασει τα μίκι μάους και τα άλλα παραμύθια για πολλοστή φορά. Πλέον, ήταν ξανά τακτοποιημένα όλα στην νάϋλον σακούλα που συνήθιζε να σέρνει μαζί της μέσα στο σπίτι…Βαριόταν. Ήθελε να βγει έξω και ας ήξερε πως δεν θα υπήρχε ψυχή τέτοια ώρα στην αυλή. Το πιθανότερο ήταν πως θα έβλεπε τον αδελφό της (κατά δύο χρόνια μικρότερος) να σκαλίζει πάλι τα εργαλεία του παππού στην αποθήκη. Θα πήγαινε να τον βρει. Μόλις είχε ανακαλύψει ένα τρόπο να απαλλαγούν από τη Βάσια σήμερα…Αν έπιανε το κόλπο σίγουρα η γιαγιά της δεν θα τους τη φόρτωνε και σήμερα να την προσέχουν…

Στην κόψη…

Αν και το ρολόϊ έδειχνε περασμένες επτά, ο Στηβ συνέχιζε με αμείωτη ενέργεια να ασχολείται με τον όγκο των χαρτιών και των φακέλων που είχε μπροστά του, πάνω στο γραφείο του. Εξάλλου αυτό ήταν και το μυστικό της επιτυχίας του όλα αυτά τα χρόνια. Το πείσμα και η σκληρή δουλειά τον έφεραν πριν καν ακόμα να συμπληρώσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, να ηγείται, πρόεδρος πια στον όμιλο.

Όλα ήταν τακτοποιημένα στον καλά οργανωμένα κόσμο του. Τίποτα αφημένο στην τύχη. Στο χώρο των επιχειρήσεων έπρεπε να φανεί αμείλικτος και ανταγωνιστικός για να αναρριχηθεί. Στα προσωπικά του ήταν εξίσου επιτυχημένος κατά την γνώμη του, ελεύθερος από υποχρεώσεις και συναισθηματικούς δεσμούς…όποια γυναίκα ήθελε, την είχε, χωρίς μάλιστα να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια και φυσικά δεν ήταν μόνο το οικονομικό και κοινωνικό του status του, που τις τραβούσε. Ήταν ικανοποιημένος με την εμφάνισή του και πάντα φρόντιζε να την διατηρεί σε άριστη φόρμα.

Μετά από ώρα, κοίταξε το χρυσό ρολόϊ του στον καρπό του για πρώτη φορά εκείνο το βροχερό απόγευμα…Ένα πιάσιμο στο σβέρκο τον έκανε να σκεφτεί, πως αρκετά είχε δουλέψει και σήμερα, αφήνοντάς του ένα αίσθημα ικανοποίησης για το πόσο κοντά ήταν να ολοκληρώσει το project, που είχε αναλάβει. Μα για την ώρα τέλος η εργασία. Ήταν καιρός για να ασχοληθεί με την προσωπική του ζωή…

Πρώτα από όλα ένα γρήγορο πέρασμα από το διαμέρισμά του. Ένα πολυτελές διαμέρισμα στο ρετιρέ του ίδιου ουρανοξύστη, που στεγαζόταν η εταιρεία. Τον βόλευε αυτό. Ήθελε πάντα το καλύτερο και αγωνιζόταν πάντα να το αποκτήσει. Μπαίνοντας στο προσωπικό του ασανσέρ, που θα τον έφερνε στην κορυφή του γυάλινου και ατσαλένιου μαζί πύργου, έφτιαχνε τα σχέδιά του για την αποψινή βραδιά…Ένα  γρήγορο ντους, ώστε να βγάλει από πάνω του τα ίχνη της δουλειάς και αργότερα να ετοιμαστεί για να πάει στο κλαμπ, που σύχναζε για φαγητό και ποτό. Δεν είχε καμιά όρεξη να τηλεφωνήσει σε καμιά από τις συνηθισμένες γυναίκες που τον συντρόφευαν, αλλά ούτε να βγει και με κάποιον φίλο του. Κάτι άλλο του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον τις τελευταίες δύο εβδομάδες…

Άραγε θα ήταν και απόψε εκείνη εκεί? Η παρουσία της αν και καθημερινή πλέον τα βράδια στο κλαμπ δεν έπαυε να τον εκπλήσει κάθε φορά, που την αντίκρυζε. Έμοιαζε τόσο απόκοσμη, τόσο αταίριαστη με το περιβάλλον, που τον έκαιγε η επιθυμία να γνωρίσει την εκπληκτικά όμορφη, αλλά και τόσο απίστευτα μυστήρια άγνωστη…

Η σκέψη της τον απασχολούσε ακόμα και όταν έτοιμος πια έριχνε μια τελευταία ματιά στον καθρέπτη, προτού φύγει από το σπίτι του. Απόψε ήταν αποφασισμένος να την προσεγγίσει για πρώτη φορά από τη στιγμή που η μορφή της είχε αιχμαλωτίσει το μυαλό του. Είχε προσέξει αρκετούς άντρες διαφόρων ηλικιών, που την πλησίαζαν για να κερδίσουν την προσοχή της και να καταφέρουν να φύγουν μαζί της, αλλά πάντα στο τέλος, έμεναν άπραγοι και απογοητευμένοι. Κάθε φορά τους χάριζε ένα αινιγματικό χαμόγελο, που μοίραζε υποσχέσεις και κρυφά ερωτικά μηνύματα, αλλά τίποτα περισσότερο. Πάντα ερχόταν και έφευγε μόνη…

Έφτασε στο κλαμπ με το πανάκριβο σπορ αμάξι του και αφήνοντάς στον παρκαδόρο με το ανάλογο φιλοδώρημα και κατευθύνθηκε στην είσοδο. Μπαίνοντας μέσα, το βλέμμα του έπεσε απευθείας στο σημείο, που συνήθιζε να κάθεται, εκείνη χωρίς, ωστόσο η ίδια να βρίσκεται εκεί. Ανησύχησε για λίγο, πιστεύοντας, ότι έχασε την ευκαιρία να την κερδίσει, τώρα που είχε αποφασίσει να δοκιμάσει την τύχη του μαζί της.

Όμως λίγη ώρα αργότερα εκείνη έκανε την εμφάνισή της, με ένα αριστοκρατικό αέρα στο κάθε της βήμα και σκορπώντας το έντονο άρωμά της στο πέρασμά της μέχρι να φθάσει στην γνωστή θέση. Ήταν αδιαμφισβήτητα κομψή  μέσα στο κατάμαυρο, σαν τα εβένινα και στιλπνά μαλλιά της, ντύσιμό της και μ’ ένα δικό της διακριτικό σέξι στυλ , που την έκανε να ξεχωρίζει από τις άλλες γυναικείες παρουσίες στην αίθουσα. Δεν φορούσε σχεδόν καθόλου κοσμήματα, παρά ένα μικρό μενταγιόν στο λαιμό σε σχήμα καρδιάς. Στο δε πρόσωπό της δεν δέσποζε κανένα έντονο μακιγιάζ, πέρα από ένα κατακόκκινο κραγιόν, που τόνιζαν τα πλούσια και καλοσχηματισμένα χείλη της. Η μόνη παραφωνία σε όλη αυτή την τελειότητα ήταν τα γκρίζα μάτια της, που αν και όμορφα έμοιαζαν ψυχρά αφού απέκλειαν τον κόσμο από δίπλα της.

Ο Στηβ ακολουθώντας το σχέδιό του, δεν άργησε να κάνει την κίνησή του. Δεν ήθελε να αφήσει το περιθώριο σε κανένα από τα άλλα αρσενικά αρπακτικά να την πλησιάσει. Πήγε κοντά της προσφέροντάς της ένα κολονάτο ποτήρι από την ίδια σαμπάνια, που συνήθιζε εκείνη να παραγγέλνει και αυτός είχε ήδη παρατηρήσει. Από κοντά ήταν ακόμα πιο όμορφη και με κομμένη την ανάσα περίμενε μια πιθανή απόρριψή της. Κάτι που δεν έγινε και τον γέμισε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Διαπίστωσε πως αν και ακόμα διατηρούσε την επιφυλακτική στάση της, του χάρισε ένα πιο ζεστό χαμόγελο από ό,τι στους άλλους… – Και πώς κατέληξες να έρχεσαι εδώ, Κάρολ? Την ρώτησε ύστερα από τις πρώτες τυπικές κουβέντες και συστάσεις. – Είμαι κανούρια στην πόλη και ακόμα μαθαίνω το περιβάλλον, απάντησε εκείνη με τη βελούδινη φωνή της ρίχνοντας μια αδιάφορη ματιά στο χώρο. -Ήρθε η ώρα όμως να φύγω. Του είπε ξαφνικά και έκανε την κίνηση να σηκωθεί από την καρέκλα της. Ο Στηβ πιάνοντάς της τον χέρι της ρώτησε: – Θες να σε συνοδέψω? Εκείνη σαν να τον ζύγισε με τα μάτια, έγνεψε καταφατικά, ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα…

Στην έξοδο, η Κάρολ γυρνώντας προς το μέρος του, του εξήγησε πως προτιμούσε να περπατήσουν προς το ξενοδοχείο της μιας και έμενε πολύ κοντά στο κλαμπ. Ο Στηβ ένοιωσε να απογοητεύεται προ στιγμής, θεωρώντας πως έπεσε σε μια όμορφη πεταλουδίτσα της νύχτας…»πολυτελείας» βέβαια, αλλά πεταλουδίτσα. Ήταν αποφασισμένος όμως πια να φτάσει μέχρι τέλους να ξεσκεπάσει αυτή την μάσκα αδιαφορίας από πάνω της και να ανακαλύψει τι ήταν αυτό το απροσδιόριστο οικείο συναίσθημα, που γεννήθηκε μέσα του όσο καθόταν δίπλα της…

Το ξενοδοχείο αν και όχι ‘Α ή Β’ κατηγορίας ήταν καλόγουστο και φροντισμένο. Φθάνοντας στην είσοδο, τον ρώτησε αν ήθελε να περάσει μέσα μαζί της για ένα τελευταίο ποτό. Φυσικά εκείνος δεν αρνήθηκε. Στο δωμάτιό της επικρατούσε η ίδια καλόγουστη διακόσμηση με το υπόλοιπο ξενοδοχείο, αλλά τίποτα δεν πρόδιδε κάποιο στοιχείο της προσωπικότητάς της ή ακόμα και την παρουσία ενοίκου. Άθικτο…αποστειρωμένο!

Ξαφνικά η Κάρολ κόλλησε επάνω του και του έδωσε ένα βαθύ φιλί γεμάτο πάθος και ο Στηβ ξεπερνώντας την έκπληξή του δεν άργησε να πάρει τα ηνία του φιλιού αυτού. Είχε υπέροχη γεύση!

Σχεδόν απότομα η κοπέλα απομακρύνθηκε από κοντά του και τον ρώτησε: – Θα πιούμε εκείνο το ποτό που λέγαμε? Ο Στηβ δέχθηκε και την παρακολούθησε όσο εκείνη έριχνε ένα κεχριμπαρένιο υγρό σε δυο ποτήρια. Του πρόφερε το ένα και κατευθύνθηκε στο διπλό κρεβάτι, που κυριαρχούσε  στο δωμάτιο. Ο Στηβ ήπιε μονορούφι το ποτό και την ακολούθησε, αφήνοντας το ποτήρι του στο κομοδίνο δίπλα στο δικό της που είχε ήδη αφήσει εκείνη, ανέγγιχτο.

Έκανε να την αγκαλιάσει, αλλά ένοιωσε μια ξαφνική ζάλη, που τον έριξε πάνω στο στρώμα. – Τι μου έκανες? Προσπάθησε να ουρλιάξει, αλλά η φωνή του βγήκε σαν υπόκωφος βρόγχος από το λαιμό του.

Η Κάρολ όμως δεν ήταν πια καθισμένη κοντά του. Αντίθετα ίσα μπροστά του στεκόταν μια κατάξανθη κοπέλα με το ίδιο πρόσωπο της Κάρολ, το ίδιο φόρεμα, αλλά με μάτια όχι πλέον ψυχρά, μα φλογερά από ένα έκδηλο μίσος, που πέταγαν σπίθες…

– Μου στέρησες τη μόνη οικογένεια μου γνώρισα ποτέ. Του φώναξε. Την αδελφή μου, που πριν από 15 χρόνια την παράτησες με ένα μωρό στην κοιλιά και εκείνη μην αντέχοντας την απανθρωπιά σου, έδωσε τέλος στη ζωή της! Για αυτό εσύ απόψε θα πληρώσεις! Του είπε με μανία, δείχνοντάς του το μικρό της μενταγιόν, που ανοιγμένο πια, περιείχε μέσα μια μικρή φωτογραφία…

Ο Στηβ, κοιτάζοντάς την και όσο μπορούσε μέσα στο θολωμένο του μυαλό, ταξίδεψε πίσω στο χρόνο και  θυμήθηκε την γλυκειά Κριστίν, την αγαπημένη του των νεανικών του χρόνων. Την κοπέλα, που του είχε αφοσιωθεί, αλλά δεν χωρούσε με τίποτα στα μελετημένα σχέδιά του για να κατακτήσει τον κόσμο. Αυτή την κοπέλα νόμισε, πως είδε ξανά μπροστά του στο παθιασμένο και οργισμένο πρόσωπο της Κάρολ, όσο και στην μικρή φωτογραφία…όμως στο πρόσωπο της Κριστίν δεν υπήρχε μίσος, αλλά αγάπη. Ένοιωσε ένα μικρό τσίμπημα τύψεων στην καρδιά. Έκανε μια ανέλπιδη προσπάθεια να ανασηκωθεί…

Αυτό που κατέγραψαν για τελευταία φορά τα μάτια του ήταν μια αστραφτερή λεπίδα στον αέρα….!